Het weer is niet best in Nederland dus we reizen maar weer richting Kusadasi want daar schijnt al sedert juni constant de zon met heerlijke temperaturen.
De reis verloopt feitelijk zoals alle andere keren zonder noemenswaardige problemen. Alleen aan de grens met Macedonie treffen wij een grenspolitie die het moeilijk wil doen.
Naast de gebruikelijke controle van paspoorten en groene kaart begint hij over een verzekering. Het wordt niet duidelijk wat hij bedoelt dus moet ik mijn auto voor zijn hok parkeren en moet ik mij melden bij ' het kantoor', een hok enkele tientallen meters verderop. Daar vraag ik wat er bedoeld wordt en wordt het mij duidelijk dat het om een reisverzekering gaat.
Oh, maar die heb ik natuurlijk en loop terug naar de auto en haal mijn ' postbank Blue Travel polis-kaartje' tevoorschijn en laat dat aan de man zien. Zijn gezicht verschiet van 'nors' naar uiterst vriendelijk en hij vraagt of het voor de hele familie is omdat alleen mijn naam er op staat. Dat bevestig ik hem natuurlijk en krijg een welgemeende handruk en kan weer verder.
Waarom deze omslag? Klaarblijkelijk dacht de man dat ik een collega van hem was (ik had immers een polis = politie-kaartje!?)
Omdat ik tijdens deze vakantie even heen en weer per vliegtuig naar Sofia moet reizen hebben wij besloten om de auto in het paspoort van Susanne te laten registreren tijdens ons verblijf in Turkye (zie de procedure in andere reisverhalen). Dit om te voorkomen dat ik het land niet uit mag zonder mijn auto. Die kan ik nu gewoon op de luchthaven van Izmir laten staan en daar vandaan via Istanbul naar Sofia vliegen.
De reden van mijn bezoek aan Sofia was een conferentie van mijn werkgever.
Over Sofia kan ik kort zijn, vies, bijna overal stilstaand verkeer omdat de stad niet berekend is op deze groei in het autoverkeer. Grote verschillen tussen arm en rijk, waarbij de rijken zich bij voorkeur verplaatsen in dikke, zeer luxe auto's (BMW, Audi, Mercedes en een hoog PC Hooft-traktorgehalte, waarbij de achterramen bij voorkeur donker getint zijn en de besturuder bijna te allen tijde een zonnebril draagt). Oversteken over iets dat op een zebrapad lijkt geeft geen garantie om levend de andere kant van de straat te bereiken. Trottoirs zijn over het algemeen van zeer slechte kwaliteit zodat je ook daar steeds naar beneden loopt te kijken of je je nek niet breekt.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Na terugkeer in Kusadasi nog heerlijk een ruime week van de zon kunnen genieten.
Enkele dagen voor ons vertrek werden er in het centrum van de stad nog een soort hele grote donuts gebakken. Dit gebeurt vaak als een soort herinnering aan een overleden familielid op wiens sterfdag de familie deze lekkernij uitdeelt aan iedereen die langskomt.
 |
 |
Op vrijdag 10 oktober zijn wij weer aan de terugreis begonnen. Voor de nacht van zaterdag op zondag in Graz een nieuw hotel gevonden en in één woord uitstekend (fractioneel beter dan Hotel Daniel) te weten Das Weitzer-hotel in hartje Graz zondermeer een aanrader!
Zo en nu maar weer wachten tot volgend jaar mei (2009) om te kijken of we weer naar ons vertrouwde stekkie kunnen reizen!